Przejdź do recenzji!  

Jest wiosna 2014, pogoda piękna, okolica cudowna – małe miasteczko w sercu Szwajcarii, a w nim największy w tym regionie konwent gier planszowych. Jest wieczór, jest włoska knajpa i jest niecierpliwe oczekiwanie na lazzanię. Przez większą część dnia testowałem prototypy jako gość w jury oceniającym młodych twórców gier. W tym czasie Merry bawiła się w najlepsze grając z przyjaciółmi w planszówki. W końcu jesteśmy razem. Jak mantrę powtarza tylko jedno zdanie. „Musisz w nią zagrać, musisz w nią zagrać. Musisz w nią zagrać.” I pokazuje mi niewielkie, zupełnie niepozorne pudełko pełne kart. No więc tłumaczą mi reguły, a ja głodny, nieskoncentrowany, umęczony po całym dniu z prototypami na konwencie. Nic nie rozumiem z tego co tłumaczą ale lazzani jak nie było tak nie ma. Co robić, gramy. Pierwsza tura, nie mam pojęcia co się dzieje. Druga tura, chyba coś mi świta. Trzecia tura, ho, ho, ho, to jest ...